Zabytki Pińska
Historia miasta sięga XI wieku, pierwsza wzmianka z 11 roku. Zanim zostaniesz częścią Republika Białoruś, Pińsku udało się być częścią Turowski księstwo, Wielkie Księstwo Litewskie, Rzeczpospolita, Cesarstwo Rosyjskie, Ukraińska Republika Ludowa, Polska. Dlatego zabytki Pińska mają rzeczywistą wartość historyczną i kulturową. Niestety wojny i powstania, które przeszły przez miasto, zniszczyły wielu z nich.
Pińsk znajduje się na południu Białoruś. Otrzymałem nazwę dzięki rzeka Pina, na brzegach której został wzniesiony. Pińsk jest często nazywany „stolica Polesia".
Swoim pięknem i komfortem miasto przyciągało i inspirowało wielu utalentowanych ludzi. Mieszkali tu sławni ludzie Turgieniew, Glinka, Kuprin, Gumilow, Blok. A także Dunin-Marcinkiewicz, Konopnitskaya, Leskov, Kapustsinsky, Kolas, Korotkiewiczu, Kraszewski, jaszczurki.
Oczywiście Pińsk znany jest również pod innymi nazwami. Mieszkał tu na przykład bohater Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Vasiliev Aleksandra Karpowicza.
I pierwszy prezydent Państwa Izrael Haim Weizmann ukończył szkołę w Pińsku. Gołda Meir dzieciństwo spędziła w Pińsku.
Co zobaczyć w Pińsku?
Pińsk zajmuje drugie miejsce (po Grodno) w Republice Białoruś według liczby ocalałych zabytki architektury. Wszak na przestrzeni wieków powstawały tu różne budowle. Łączyli tradycje, epoki, style, ducha czasu. Porozmawiajmy o głównych atrakcjach miasta.
Pałac Butrimowiczów
Mateusz Butrimowicz był wybitną postacią polityczną. To on zainicjował budowę. Rozpoczęła się budowa pałacu 9 września 1784 i trwała 10 lat. W uroczystości wmurowania pierwszego kamienia uczestniczył ostatni król Rzeczypospolitej Stanislav August Poniatowskiego.
Architektura budynku utrzymana jest w mieszanym stylu. Tandem baroku i klasycyzmu składa się z trzech budynków. Dawno, dawno temu w głównym budynku było ponad 10 sal ceremonialnych! Pałac, niezbyt okazały z zewnątrz, uderzał swoim luksusem. W bocznych budynkach znajdowały się pomieszczenia mieszkalne, w których odpoczywali ważni ówcześni ludzie.
Po śmierci Butrimowicza pałac przeszedł w posiadanie jego córki, a później wnuczki. Dziewczyna była żoną Aleksandra Skyrmunta... Dynastia Skirmuntov przechowywał pamiątki rodzinne w murach pałacu. Imponująca kolekcja wszelkiego rodzaju dzieł sztuki spłonęła w pożarze w 1901 roku. A reszta została skradziona.
Dziś rolę urzędu stanu cywilnego pełni „Pałac Butrimowicza” lub jak go nazywają „Pinsky Moor”. Mieścił się tu także oddział Muzeum Białoruskiego Polesia.
Kolegium Jezuitów
Jeden z najsłynniejszych zabytków Pińska. Kolegium wykonane jest w stylu renesansowym i barokowym. Ten splendor powstał w połowie XVII wieku. Imponujący budynek zdobi główny plac miasta. Ponad dwumetrowe mury, podziemne przejścia, piwnice – wszystko to kiedyś należało do zakonu jezuitów.
Pod rządami czasu, represji, wojen jedynie fasada budynku zachowała swój pierwotny wygląd. Wewnątrz Kolegium Jezuitów dawno już stracił swoją prawdziwą formę.
Na piętrze zostały wyposażone przestronne sale lekcyjne, jadalnia i pomieszczenia gospodarcze. Na drugim piętrze mieszkali mnisi, wyposażona była w bibliotekę. Wielojęzyczne dokumenty, rękopisy, certyfikaty i oczywiście podręczniki - to wszystko jest do bezpłatnej dyspozycji studentów Kolegium. Co roku studiowało tu około 700 młodych mężczyzn.
W czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej budynek został poważnie uszkodzony. Obecność dużego obszaru, dogodnego dla lokalizacji w nim kilku organizacji, uratowała kolegium przed rozbiórką. Został odrestaurowany iw 1953 otrzymał status pomnika historii i kultury o znaczeniu republikańskim. A po renowacji, która miała miejsce w 1996 roku, budynek stał się siedzibą Muzeum Białoruskiego Polesia.
Klasztor Bernardynów: Katedra św. Barbary
Hetman wielki książę litewski Michaił Wiszniowiecki założył w Pińsku katolicki klasztor księży - bernardynów. Było to w 1705 roku. Kościół istniał do 1831 roku. Następnie, na polecenie władz lokalnych, został zamieniony na cerkiew prawosławną.
Po odbudowie dach świątyni ozdobiono kopułą typu cebula. Jedynie zachowany do dziś fronton z figurami przypomina dawny wygląd. Podkreśla główną fasadę budynku, podzieloną na trzy części dużymi pilastrami porządkowymi.
Obecnie świątynia należy do kościoła parafialnego św. Barbary. Na ścianach zachowało się malarstwo wczesnego klasycyzmu. Przybywają tu prawosławni, aby skłonić głowy przed sanktuarium – ikoną Matki Bożej Hodegetria Jerozolima. I oczywiście poprosić o pomoc lub podziękować Świętej Wielkiej Męczennicy Barbarze, której relikwie spoczywają w świątyni.
Kościół św. Karola baromea
Nie sposób przejść obok tego białawego budynku z dachem z czerwonej dachówki. Proste, lakoniczne linie i surowe, klarowne formy tej budowli zdobią Pińsk od 200 lat.
W 1695 r. do miasta przybyli księża świeccy bezpośrednio z Włoch. Aktywnie angażowali się w działalność społeczną, uczyli dzieci. W Pińsku księża otworzyli seminarium duchowne w prostym drewnianym domu. Sprawy poszły w górę i już w 1770 roku podjęto decyzję o rozpoczęciu budowy świątyni. Budowa trwała 12 lat. W 1782 r. kościół otrzymał pierwszych parafian. Następnie został konsekrowany ku czci św. Karola baromea.
Po wojnie budynek pozostaje opuszczony. O odbudowie kościoła decydują lokalne władze. Tutaj zainstalowany jest komputerowy organ firmy.Allon”. Od tego czasu kościół pełni rolę sali koncertowej.
Kościół Zmartwychwstania Pańskiego mówca
Starożytne kościoły, świątynie, katedry – często stają się rajem dla lokali o zupełnie innym przeznaczeniu. Przechowywane są tu zapasy, organizowane są muzea, a nawet sale koncertowe.
I Kościół Zmartwychwstania mówca kiedyś było kino! Początkowo wybudowano tu kościół dominikański, pochodził z 1667 roku. Władze sowieckie zburzyły świątynię w 1950 roku, oczyszczając teren pod kino Drużba.
"Przyjaźń" istniał przez 44 lata. Po ziemi i budynku kina wrócił do cerkwi. Do kabiny kinooperatora przymocowano kopuły, aw kasie zorganizowano sklep. A w miejscu ekranu filmu znajdowała się sala modlitewna.
Klasztor franciszkanów
Pierwsze, jeszcze drewniane mury klasztoru założono w 1396 roku. Budynki, jakie widzimy teraz, powstały później - 1706 - 1730.
Dziś cały kompleks klasztorny jest wpisany na listę historyczno-kulturalną dziedzictwo Republika Białorusi. Zajmuje dość rozległe terytorium - między rzeką Piną a główną ulicą miasta Pińska.
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - główna część klasztoru franciszkanów. Całość wykonana w stylu barokowym.
Wnętrze kościoła jest tak samo majestatyczne jak na zewnątrz. Wnętrze zdobią drewniane barokowe rzeźby, freski i obrazy. Artysta Rudziński malowane sklepienia i łuki obwodowe świątyni w 1909 roku.
Inną cechą katedry są starożytne organy. Jego brzmienie na pewno warto posłuchać. Co więcej, można to zrobić podczas prawie każdego nabożeństwa.
Dwór Skirmuntov "Albrechtovo"
Skirmunty - dynastia jest naprawdę wyjątkowa. Klan ten dał poleskich pisarzy, polityków, duchownych, artystów, reformatorów i przedsiębiorców. Osiedle ”Albrechtovo» przechodzi w posiadanie tej dynastii, po zakupie Szymon Skyrmunt.
Jego wnuk Aleksander buduje tam dwór, oficynę. Nadgodziny"Albrechtovo» staje się pełnoprawnym ośrodkiem przemysłowym Obwód piński. I znowu, czas dokonuje własnych zmian. Dwór został praktycznie zniszczony, pozostały tylko mury. Przeprowadzona w 2008 roku przebudowa budynku „tchnęła życie” w prawie zniknął budynek.
Dom, w którym mieszkał Jakub Kolas
Trzy lata, które pisarz spędził w Pińsku, odegrały ważną rolę w losach poety i pisarza. Tutaj Jakub Kolas pracował jako nauczyciel w szkole. Spotkałem Marię Kamieńskajaktóry został jego żoną. Ich syn Danila Mickiewicz urodził się w Pińsku. Oto trylogia autobiograficzna „On rosstan".
Zatrzymał się Jakub Kolas w domu sanitariusza kolejowego. Budynek, w którym mieszkała rodzina poety, do dziś zachowuje ślad tej utalentowanej osoby. Dom został zbudowany na przełomie XIX i XX wieku przy ulicy Vodoprovodnaya (obecnie Czuklaja).
Nabrzeże i stacja rzeczna
Wał można uznać za osobną, samodzielną atrakcję Pińska. Aktywna młodzież miasta odbudowała go w 1948 roku. Po 60 latach miasto zyskało kolejny - „nowy” wał, którego długość wynosiła trzysta metrów.
Następnie połączono „stare” i „nowe” wały. Zgrabne alejki nabrzeża pińskiego prowadzą do drewnianego, biało-niebieskiego budynku - to nic innego jak miejscowa stacja rzeczna. Przykład drewnianej architektury Polesia przypomina czasy, kiedy miasto znajdowało się na słynnej trasie „od Waregów do Greków”.
Dziś statki kursują również na Pinie. Na niektórych można robić wodne wycieczki po mieście. Statek motorowy „Pińsk” codziennie, z wyjątkiem poniedziałków, organizuje spacery dla wszystkich.
Miasto Pińsk nadal narasta. Teraz z nowoczesnymi budynkami. Te regulacje sprawiają, że jest absolutnie wszechstronny. Tutaj starożytne tradycje i współczesne życie współistnieją obok siebie. Duch historii i przyszłości.
Szeroka dusza miasta ożywa w starożytnych świątyniach, katedrach i kościołach. A wielkie serce tkwi w gościnnych mieszkańcach. To połączenie sprawia, że Pińsk jest atrakcyjnym i przyjaznym miastem, które na pewno warto poznać bliżej.
