Лысуха ці Лыска (Fulica atra) добра вядомая сярод іншых вадаплаўных птушак. Яе адметная рыса – белая дзюба і вялікая скурыстая белая пляма на ілбе, а таксама чырвоныя вочы. Памерамі гэтая птушка прыкладна з качку, цельца каля 35-38 сантыметраў, а вага рэдка перавышае 1 кілаграм. Мае матава-чорную ці матава-шэрую афарбоўку.
У Беларусі лысуха на зімоўку застаецца даволі рэдка, затое па вясне птушку можна ўбачыць на многіх буйных вадаёмах, у тым ліку і ў сталіцы.
Так як большасць часу лыска праводзіць на вадзе, то асноўны яе рацыён харчавання складаюць розныя багавіння, дробная рыбка, лічынкі насякомых і казуркі. Аднак здабыць ежу гэтая птушка злёгку можа і на зямлі. Лысухі выводзяць вялікае нашчадства, часам некалькі разоў на год.
Птушаняты пакрытыя шэрым пухам і першыя часы маюць жаўтлявую дзюбу.
Гэты від птушак выдзяляецца даволі шырокім дыяпазонам гукаў, якія істотна адрозніваюцца ў самцоў і самак. Аднак, што цікава, лысухі не выкарыстоўваюць гукавыя сігналы падчас абазначэння сваёй гнездавой тэрыторыі. Самка выдзяляецца гучным, звонкім крыкам, падобным да «цьек-цьек», у той час як крык самца звычайна маўклівы, глухі і ўключае такія шыпячыя гукі.
Лыскі звычайна насяляюць вадаёмы з застоянай вадой, дзе ёсць буйныя зараснікі трыснягу. Яны часта сустракаюцца ля берагоў старых рэк, каналаў, часам нават на тарфяных балотах або ў районах з густымі кустарнікам. У паслягнездавы перыяд гэтыя птушкі могуць з’яўляцца ў розных тыпах нізінных вадаёмаў, а таксама на марскіх узбярэжжа.
Зімуюць лысухі часткова ў межах свайго гнездавога арэала, а таксама ў рэгіёнах Заходняй, Паўднёвай і часткова Цэнтральнай Еўропы, Паўночнай Афрыцы, Малой Азіі, Цэнтральнай і Паўднёвай Азіі, а таксама далятаюць да Карэі, Японіі, Індыі, Аўстраліі і Новай Зеландыі.
