Вёска Дзікушкі, Гродзенская вобласць, знаходзіцца недалёка ад трасы Р141, якая злучае пасёлак Беліца і горад Шчучын. Сярод славутасцяў у Дзікушках трэба абавязкова адзначыць былую сядзібу Грабоўскіх. Дарэчы, раней гэтае мястэчка мела іншую назву – “Біікушкі” і ўпершыню згадваецца ў першай палове 16 стагоддзя.
Да Грабоўскіх Дзікушкі перайшлі ад Хадкевічаў у 1781-85 гадах. Першым уладальнікам маёнтка сярод Грабоўскіх стаў Рафаіл Феліцыянавіч. А вось сама сядзіба, дзеля якой сюды звычайна і прыязджаюць аматары вандровак па Беларусі, была пабудавана даволі позна – ужо пасля Першай сусветнай вайны.
Яшчэ цікавей, што імаверна да будаўніцтва Грабоўскія не мелі аніякага дачынення, бо з 1920 года ўладальнікам Дзікушак быў нейкі спадар Мінейка, які і пабудаваў гэты сядзібны дом.
Па чутках, ужо ў 1939 годзе Мінейка пакінуў гэтыя мясціны назаўжды. Як і большасць прыватных маёнткаў, сядзіба ў Дзікушках стала ўласнасцю савецкай улады, якая скарысталася будынкам па-свойму разуменню.
У архітэктурным плане сядзіба ў Дзікушках адносіцца да стылю класіцызм і нягледзячы на свой разбураны стан усё яшчэ здзіўляе размахам і элементамі знешняга дэкору. Часцей за ўсё на фатаграфіях у інтэрнэце можна ўбачыць балкон на пяці невялікіх калонах.
Маляўніча выглядае і нязменнае гняздо бусла на трохкутным франтоне.
Парадны ўваход старажытнага дома размяшчаецца з адваротнага боку вуліцы (як бы гэта не гучала дзіўна). Тлумачыцца гэта тым, што раней прыватнай забудовы тут не было, а стаяла тутака толькі сама сядзіба з паркам.
Масіўныя калоны для сядзібы Мінейкі прывезлі з Вільні (цяперашні Вільнюс).
Пасля Другой сусветнай вайны ў сядзібе Грабоўскіх арганізавалі саўгасную кантору, далей клуб па інтарэсах, а ў нейкі момант проста закінулі.
Недалёка ад сядзібнага дома захаваліся гаспадарчыя пабудовы, на здзіўленне іх стан значна лепш чым сядзібы.
Ніжэй кропка з размяшчэннем на мапе, знайсці месца будзе даволі проста:
За некалькі кіламетраў ад вёскі Дзікушкі знаходзіцца адна з самых прыгожых і містычных цікавостак Беларусі – Жалудок, раю наведаць.
