Żubr jest jednym z głównych symboli Białorusi

Żubr na Białorusi jest nie tylko reprezentantem bogatego i różnorodnego świata zwierzęcego, ale także jego nieoficjalnego symbol. W starożytności nasi przodkowie uosabiali to potężne i majestatyczne zwierzę siłami natury i czcili je jako symbol swojej ojczyzny. Jednak z biegiem czasu wszystko się zmieniło i z trzech istniejących gatunków tego byka do dziś przetrwał tylko jeden.

Głównymi przyczynami zniknięcia żubra w Europie są to wylesianie, choroby i polowania. Ostatnią lekcją był zawsze przywilej królów i szlachty. Na Katarzyna II, która uważała się za patronkę nauki, żubry były masowo rozstrzeliwane, by studiować i robić eksponaty muzealne. A do 1809 r., pomimo dekretu wydanego w 1802 r. Aleksander I w sprawie ochrony i księgowości tych zwierząt zostało ich już tylko 350.

Obecnie żubry są notowane w Czerwonej Księdze Białoruś, Rosja, Ukraina, Polska i Litwa. Najwięcej z nich mieszka w Puszczy Białowieskiej.

* Podczas wycieczki będzie można poczuć niesamowitą atmosferę Puszczy Białowieskiej, a także odwiedzić wyjątkowe miasto Brześć, bogate w zabytki i ciekawe miejsca.

Historia odbudowy populacji żubra Białowieskiego

W lipcu 2016 roku minęło 70 lat od rozpoczęcia prac nad odtworzeniem populacji żubrów w białoruskiej części Puszczy Białowieskiej. Pierwsze żubry rozrodowe w liczbie 10 osobników (pochodzenia białowiesko-kaukaskiego i białowieskiego) sprowadzono z Polski w latach 1946-1949. Do 1953 roku liczba zwierząt wzrosła do 18, a 7 z nich wypuszczono do wolnej hodowli. Do 1968 roku wszystkie żubry były na wolności, szkółkę rozwiązano jako niepotrzebną, a obecnie na jej miejscu znajduje się rezydencja Ojca Mroza.

W 1961 roku, po pierwszej radziecko-polskiej konferencji poświęconej problematyce hodowli żubrów, postanowiono pozostawić w Puszczy tylko zwierzęta pochodzenia białowieskiego. 114 osobników białowiesko-kaukaskich wywieziono do lasów Ukrainy i Kaukazu Północnego. A pozostałe stado zostało uzupełnione 38 rasowymi zwierzętami Belovezhskaya z rosyjskiego rezerwatu Prioksko-Terrasny. Do 1969 r. w Puszczy Białowieskiej było 63 żubrów. Od tego czasu populacje mają możliwość samodzielnego rozwoju, przy minimalnej interwencji człowieka.

Obecnie na terenie naszego kraju żyje 10 mikropopulacji żubrów: Biełowieżska, Borysow-Berezińska, Ozerańska, Nalibokska, Poleska, Osipowiczska, Ozerska, Lakowicka, Najdyańska i Krasnoborska. W sumie na początku 2016 roku łączna liczebność żubrów wynosiła 1428 osobników, co stanowi ponad 25% światowej populacji zwierząt.

Wszystkie żubry są podzielone na fundusze główne i rezerwowe. Pierwsza obejmuje zwierzęta o dobrych danych fizycznych, które są cenne dla dalszego rozmnażania potomstwa. Polowanie na nie wiąże się z karą pozbawienia wolności do 6 lat grzywną w wysokości 2400 jednostek podstawowych.

W skład funduszu rezerwowego wchodzą zwierzęta stare, chore i ranne, urodzone z jakimikolwiek odchyleniami, agresywne, a także młode samce, które zostały wypędzone ze stada w trakcie wąwozu oraz te, które opuściły siedlisko populacji. Pomimo oburzenia publicznego, strzelanie jest przewidziane do rezerwowej kategorii zwierząt. Eksperci nazywają to optymalizacją populacji i uważają to za środek wymuszony, ponieważ ze względu na brak naturalnych wrogów żubry nie podlegają doborowi naturalnemu.

Problemy ochrony żubra białowieskiego jako gatunku

Pomimo imponującej liczebności białoruskich żubrów, która wskazuje, że nie ma zagrożenia ich wyginięciem, nie zapewnia to niestety ich zachowania jako gatunku.

Ciekawe fakty na temat żubrów

– żubr jest najcięższym i największym ssakiem lądowym w Europie;

- mimo pozornej powolności i potężnej sylwetki, w chwili zagrożenia życia ten leśnik potrafi z łatwością pokonać dwumetrowe ogrodzenie i uciec galopem przez głębokie zaspy śnieżne;

- porusza się cicho i praktycznie nie wydaje dźwięków, daje głos tylko w przypadku skrajnego niebezpieczeństwa lub złości;

- groźnie wyglądające leśne olbrzymy są w rzeczywistości spokojne, a przypadki ich ataków na ludzi są niezwykle rzadkie;

- dieta żubrów obejmuje około 400 gatunków roślin. Jedno dorosłe zwierzę zjada do 40-60 kg zieleni dziennie;

- zwierzęta mają dobry słuch i wrażliwy węch, ale są krótkowzroczne;

- żubry żyją samotnie lub w małych grupach. Liderem stada jest doświadczona dorosła samica;

- aby zwabić samice w okresie godowym, samce używają specyficznego piżmowego zapachu i organizują między sobą walki;

- samica żubra nosi młode przez 9 miesięcy, już kilka godzin po urodzeniu cielę zaczyna samo chodzić;

- w warunkach naturalnych żubr żyje do 22 lat, z wybiegiem - do 26 lat;

– w strefie karmienia polskiej części Puszczy Białowieskiej (leśnictwo Browsk) zainstalowano kamerę, dzięki której w sieci można zobaczyć symbol naszego kraju.

Żubr jako symbol w kulturze białoruskiej

Sławny „Pieśń Wielkiego Żubra” Białoruski poeta Mikoła Gusowski to pierwsza literacka praca, która gloryfikowała te silne i majestatyczne byki. Został napisany na początku XVI wieku. dla papieża Leona X Medyceuszy, który zapragnął poznać niezwykłe zwierzę z lasów Wielkiego Księstwa Litewskiego.

„…… Rownaga bestii nie zna czystej asilki,

Co i ў lyasakh, a na pastwiskach lyakhў ja rosa

Byłem i pozostałem królem nad usmі zvyarami ... ”.

Wizerunek żubra na Białorusi znajduje się wszędzie: na herbach obwodu grodzieńskiego i brzeskiego, a także w postaci pomników, na przykład:

przy wejściu do Międzynarodowy Port Lotniczy Mińsk

Żubr na autostradzie M1, kierunek Brześć:

w Pałacu Kultury MAZ

Bison Volat jest maskotką klubu hokejowego Dynamo-Mińsk od 2004 roku, widnieje na logo drużyny:

Banknot 100 rubli - pozdrowienia z lat 90.:

A także narodowy produkt naszego kraju - "Brześć Zubrovka", uwielbiana przez wielu czekolada Białowieska Puszcza i oczywiście różne pamiątki.