O ekstrakcji soli potasowej w Soligorsk wielu słyszało. Starobinskoje pole, o powierzchni 350 km², jeden z największych na świecie. W chwili obecnej główna produkcja Belaruskali obejmuje 6 kopalń i 4 zakłady przetwórcze. Zebrane TOP-5 ciekawostek o wydobyciu nawozu potasowego Soligorsk.
Kiedy pojawił się depozyt Starobinskoye?
Czas pojawienia się tego złoża datuje się na koniec okresu dewońskiego, około 300 milionów lat temu. Dawno, dawno temu, na terenie dzisiejszego Polesia rozlało się płytkie morze z dużymi lagunami. Aktywne parowanie wody i ugięcia dna zbiornika (w wyniku pionowych ruchów oscylacyjnych) wpłynęły na osadzanie się soli sodowych i potasowych na przemian z warstwami gliniasto-węglanowymi.
Wiek złoża potwierdzają również znaleziska z ery paleozoicznej – skamieniałe szczątki skorupiakiktórzy żyli na naszej planecie na długo przed dinozaurami.
Przez kogo i kiedy odkryto złoże Starobinskoje?
Jeden z pionierów złoża soli potasowej Starobinsky był G.V. Bogomołow. W 1939 roku założył pierwszy na świecie instytut badawczy hydrogeologii i geologii inżynierskiej.
Odkryto złoże Starobinskoje w 1949 roku kiedy geolodzy szukali w tym miejscu ropy. 11 maja rozpoczęto wiercenie pierwszego odwiertu poszukiwawczego. A 9 lipca pierwszy rdzeń z sylwinitem został podniesiony z głębokości 349 metrów.
Pierwszych 211 robotników przybyło do kopalni potażu latem 1958 roku. Początkowo nowej wsi górniczej nadano nazwę Nowo-Starobinsk. Ale rok później został przemianowany Soligorsk.
Czym są terrikony?
sztuczne kopce, w wyniku rozwoju złoża. Rasa wydobywana w Soligorsku to sylwinit, składający się z mieszanki potażu i soli kamiennej zmieszanej z piaskiem, gliną i gipsem. Minerał ten ma postać krystaliczną, występuje w różnych kolorach, różowym, czerwonym lub niebieskim.
Do produkcji ważna jest tylko sól potasowa, dlatego pozostałe składniki sylwinitu są odsiewane i wysyłane na składowiska odpadów. Właściwie to jest nasz hałdy, którego wysokość sięga obecnie nawet 160 metrów. W celu zmniejszenia powierzchni zajmowanej przez składowiska soli stosuje się system składowania odpadów na dużych wysokościach w kondygnacjach, z których każdy ma około 30-40 metrów wysokości. Na szczytach można zobaczyć pracujące przenośniki taśmowe, maszyny masowe i spycharki.
Między hałdami znajdują się płytkie zbiorniki - magazynowanie szlamu, ze specjalną wodoodporną folią na spodzie. Odprowadzają nasyconą solankę (szlam), która pozostaje po produkcji soli potasowej. Stężenie roztworu jest tak silne, że zanurzenie w nim dłoni nawet na kilka sekund pozostawi biały nalot.
Po całkowitym osadzeniu soli woda jest ponownie wykorzystywana. A wysychający na słońcu piasek i glina pękają, tworząc misterne wzory i pejzaże.
Prawie jak w Hollywood
Oprócz sztucznych jezior, lokalny krajobraz obejmuje osobliwe kaniony i małe wodospady z grotami. To właśnie te cechy soligorskich hałd przyciągają uwagę fanów nietypowych sesji zdjęciowych, a także zmieniają zabytki Soligorska w platformę do kręcenia teledysków i filmów.
Na przykład na hałdach w Soligorsku kręcono wideoklipy przez takie grupy, jak: Kipelov (piosenka - „Jestem tutaj”) и Max Korzh („Bezsenność”).
Filmowanie na dużą skalę odbyło się w Soligorsku - Rosyjski film „Trzecie niebo”.
Czerwonawo-brązowe wzgórza ze śnieżnobiałymi plamami soli. Pokryta pęknięciami, jak na pustyni, ziemia u ich stóp. Fantastyczny magiczny kolor wody w sztucznych zbiornikach - od niebieskiego do bogatego zielonego (kolor ten uzyskuje się dzięki rozpuszczonym w wodzie minerałom). Wszystkie te czynniki tworzą niesamowity klimat w tym miejscu i poczucie, że wylądowałeś na innej planecie.
Hałdy i turystyka
W rzeczywistości turyści i mieszkańcy miasta, penetrujący kopalnie w poszukiwaniu nietypowych ujęć do sesji zdjęciowych, przyprawiają kierownictwo firmy o ból głowy. Dowolnie odwiedź ten niezwykły obszar, a ponadto wejdź na szczyt hałd soli Zabronione.
Zbocza gór są niestabilne i śliskie, mają puste przestrzenie i pęknięcia ukryte pod cienką skorupą. Istnieje również ryzyko upadku pod zwaloną skałę lub koparkę kroczącą. Dlatego lepiej patrzeć na hałdy z boku.
autor i zdjęcie: Ekaterina Golubnicchaya
