Працягваючы цыкл матэрыялаў, прысвечаных цікавым месцам у ЗША, дабраўся і да легендарнай турмы на заходнім узбярэжжы Амерыкі, пра якую напэўна чуў кожны – Алькатрас (Alcatraz Island). Як і яшчэ адно падобнае месца пра якое расказвалі раней (Усходняя турма Філадэльфіі), сёння, былая турма, - агульнадаступны музей.
Сам востраў, які ў пачатку выкарыстоўвалі як абарончы форт, а толькі пасля як турму, быў адкрыты іспанцамі яшчэ ў 1775 годзе. Яго назва пайшла ад "La Isla de los Alcatraces" - востраў олушай.
І тут цікавы факт: Олушы, паводле звестак арнітолагаў, у гэтай мясцовасці ніколі не жылі, а іспанцы па ўсёй бачнасці зблыталі іх з бакланамі, якіх тут сапраўды шмат.
Адна з прычын па якой турма Алькатрас набыла сваю вядомасць і пэўную славу абумоўлена месцазнаходжаннем. Востраў знаходзіцца ў цэнтры заліва, побач з якім праходзіць моцная плынь з ледзяной вадой, што забяспечвае ізаляцыю і "натуральную ахову" ад магчымых уцёкаў зняволеных.
З самай выспы, які мае і іншую назву “Рок”, адкрываецца шыкоўны від на “Горад у стылі Дыска».
Турэмная гісторыя выспы бярэ старт у пачатку 20 стагоддзі, першапачаткова як ваенная турма. Першымі арыштантамі былі ваеннапалонныя, удзельнікі Грамадзянскай вайны. Да 1909 году будынак ахоўнага форта і турмы знеслі і на яго месцы за 3 гады пабудавалі новы турэмны корпус, прызначаны для тых жа мэт, але ўжо да 1920 году ў Алькатрасе практычна не было вольных месцаў.
У перыяд Вялікай дэпрэсіі у ЗША, турма становіцца федэральнай і сюды пачынаюць адпраўляць рознага роду гангстэраў і мафіёзі. Сярод самых вядомых бандытаў вядома варта згадаць Аль Капоне.
Турма Алькатрас была вядома як месца суровых дысцыплінарных пакаранняў. Сярод самых страшных з іх, паводле слоў саміх зняволеных, была палітыка цішыні, падчас якой ніхто не меў права ствараць ніводнага гуку.
Ужывалася ізаляцыя з абмежаваным харчаваннем - зняволеных кармілі толькі хлебам і вадой, трымалі ў абсалютнай цемры і холадзе некалькі дзён. Многіх парушальнікаў парадку накіроўвалі на цяжкія працы.
Адным з галоўных правілаў у турме была забарона на знаходжанне зняволеных у камеры ў дзённы час, выключэннем былі прывілеяваныя і ізаляваныя вязні.
Але з цягам часу рэжым турмы станавіўся мякчэйшым. Зняволеным давяралі працы па гаспадарцы ў сем'яў, якія пражываюць на востраве, а некаторых нават пакідалі прыглядаць за дзецьмі.
Для зняволеных было пабудавана поле для бейсбола і ладзіліся спаборніцтвы па боксе, на якія дапускаліся гледачы з цывільных. Былі распрацаваны адукацыйныя праграмы і сістэма заахвочванняў, паводле якой самым паслухмяным вязням скарачалі тэрмін зняволення.
Закрыццё і рэканструкцыя турмы
У 1934 годзе Алькатрас перадалі Міністэрству юстыцыі з прычыны вялікіх затрат на яе ўтрыманне. Але зачынена яна была нядоўга: з-за павышэння злачыннасці турму прыйшлося адкрыць зноў. Была праведзена сур'ёзная рэканструкцыя корпуса для зняволеных.
Камеры сталі аднамеснымі, з'явіўся карцэр, кожны зняволены меў мінімальныя прывілеі, СМІ і газеты былі забароненыя.
Усе службовыя тунэлі замуравалі, на вокны паставілі сталёвыя рашоткі, у кожную камеру правялі святло. У сталовай, дзе часцей за ўсё ўладкоўваліся бойкі, былі размешчаны ёмістасці са слёзатачывым газам.
Па ўсім перыметры турэмных блокаў устанавілі вышкі са зброевымі галерэямі для дадатковай аховы. Самыя небяспечныя зняволеныя ўтрымліваліся ў блоку D, у ім былі больш жорсткія правілы зняволення.
Самым страшным пакараннем для насельнікаў турмы быў адзіночны ізалятар. Уяўляў сабой закрытае памяшканне малога пляца, без вокнаў і асвятленні, а замест туалета - дзірка ў падлозе. Пападалі сюды на некалькі дзён, практычна без ежы і воды.
У турму Алькатрас не адпраўлялі адразу пасля вынясення прысуду, сюды пападалі толькі зняволеныя накіраваныя па перакладзе.
Адным з цікавых этапаў існавання Алькатраса быў перыяд з 1969 па 1970 г., калі група індзейцаў фактычна захапіла востраў, заснаваўшы на ім спецыфічную абшчыну. Новыя насельнікі палілі вогнішчы прама ў карпусах, размалёўвалі сцены, а надпісы на воданапорнай вежы захаваліся і дагэтуль.
Шанцы ўцёкаў з Алькатраса, выдаленага больш за на 2 км ад мацерыка, былі нікчэмнымі, але ўсё ж спробы здзяйсняліся.
Тыя, каму ўдавалася абысці ахову, гінулі ў ледзяной вадзе заліва або былі вымушаны вярнуцца назад. Усяго было зроблена каля 15 спроб збегчы.
Самыя вядомыя ўцёкі з Алькатраса здзейснілі Фрэнк Морыс, Джон і Клерэнс Энглін, якія да гэтага часу лічацца зніклымі без везці. Іх уцёкі абраслі легендамі, якія і дагэтуль не даюць спакою гісторыкам.
В 1963 годзе турму зноў закрылі, але ў гэты раз назаўжды. Недахоп грошай на ўтрыманне зняволеных удалечыні ад мацерыка, а таксама неабходнасць дарагога рамонту сталі асноўнымі прычынамі дадзенага рашэння.
У 1971 годзе востраў зрабілі часткай Нацыянальнай зоны адпачынку «Залатыя вароты», а праз 2 гады турма стала своеасаблівым музеем, які да гэтага часу можа наведаць любы ахвочы.
Гэты факт у чарговы раз прымусіў задумацца аб тым, як амерыканцы ўмеюць рабіць грошы на сваіх выдатных мясцінах. Адназначна такі досвед варта пераймаць і нашай краіне, балазе цікавых месцаў хапае паўсюль. Калі плануеце паездку ў Сан-Францыска, то квіткі на востраў можна ўзяць анлайн.
Дабрацца да гэтай выспы ў заліве Сан-Францыска можна на пароме, адыходзіць з пірса нумар 33 рэгулярна, кожныя 30 хвілін.
- просты білет
- круіз вакол выспы
- пашыраная экскурсія з добрымі водгукамі
- падабраць добры гатэль
Калі плануеце глядзець у горадзе ўсе славутасці, то смела бярыце Сіці Кард, там тур на востраў уключаны.
Культавае месца, яшчэ з дзяцінства выклікаў цікавасць